تحلیل امکان استقرار دانش و اطلاعات بومی و محلی کشاورزان از دیدگاه بهره برداران بخش کشاورزی (مطالعه موردی استان قزوین)

دانش بومی که دانش محلی، سنتی و یا قومی نیز نامیده شده، برای تعریف و طبقه بندی پدیده ها در محیط های فیزیکی، طبیعی و اجتماعی خاص به کاربرده می شود. این دانش با دانشی که افراد جامعه از طریق مراکز رسمی مانند دانشگاه ها و مؤسسات تحقیقات دولتی و خصوصی کسب می­کنند، تفاوت دارد. مردمان محلی، از قبیل کشاورزان، رعایا، زنان، پیشه وران روستایی و دامداران هر یک صاحب فنون تخصصی خود هستند که هر یک پاسداران دانش بومی هر ملت اند. این فنون و معلومات بومی در نگاه اول آسان و ساده به نظرمی آیند ولی همین روش های ساده، روستاییان محروم را قادر ساخته است تا با استفاده از منابع بسیار محدود زندگی خود را تأمین کنند. دلیل انتخاب استان قزوین این است که دشت قزوین با 460 هزار هکتار وسعت یکی از چهار دشت بزرگ و حاصلخیز ایران است. آثار به جامانده از این دشت، بیانگر سابقه سکونت و کشت و زرع 10 هزارساله بشر در این منطقه است. در این استان بیشتر فعالیت های مردم در عرصه کشاورزی بافرهنگ، تاریخ و تمدن استان گره خورده است. هدف از اجرای این پروژه بررسی امکان پیاده سازی دانش بومی و اطلاعات بهره برداران کشاورزی و بررسی نقاط ضعف و قوت، محدودیت­ها و پتانسیل­های مدیریت دانش و اطلاعات بهره­برداران است. برای رسیدن به این هدف در سطح بهره­برداران از 90 بهر­ه­بردار نمونه پرسشنامه­هایی تکمیل و سپس تحلیل توصیفی انجام شد. نتایج نشان داد که کلیه بهره­برداران موردمطالعه به اهمیت استقرار دانش بومی و توجه به آن واقف هستند و تمایل دارند این دانش به صورت نظام­مند در کشاورزی به کار گرفته شود.